Cichy PUCZ
Jürgen Roth (69) jest najbardziej znanym i cenionym za rzetelność od ponad 30 lat niemieckim dziennikarzem śledczym, autorem wielu książek i filmów dokumentalnych. To europejski autorytet w sprawach związanych z przestępczością zorganizowaną. Niemal co roku publikuje nową książkę, która natychmiast staje się bestselerem i sprzedawana jest w ilości 250.000 – 300.000 egzemplarzy.
Kim są puczyści?
Zdaniem Rotha kierownictwo puczu zorganizowane jest w tzw. Trójce czyli grupie stworzonej z reprezentantów trzech instytucji: Komisji Unii Europejskiej, Międzynarodowego Funduszu Walutowego oraz Europejskiego Banku Centralnego. Roth opisuje powiązania osobiste ludzi europejskiej polityki z wielkim biznesem oraz wielkie afery gospodarcze tj. Deutsche Banku czy poprzedniego kierownictwa firmy SIEMENS. Roth przedstawia także zasady przyznawania przez „Trójkę” kredytów, które nie wzmacniają gospodarek narodowych państw je otrzymujących ale tworzą ich oligarchiczną strukturę oraz działają na korzyść prywatnych banków i dużych koncernów przemysłowych i handlowych.
Nieformalne spotkania polityków i biznesu
Szeroko opisuje także nieoficjalne spotkania polityków i oligarchów gospodarczych a także grup biznesmenów tj. „Gospodarcze Spotkania Baden – Baden” czy „Grupa Bilderberg”. Opisując tę pierwszą grupę podkreśla, że spotkania niemieckich elit gospodarczych w Baden – Baden mają swoje korzenie w Harzburgskiej Akademii Elit Gospodarczych, która stworzyła tzw. Model Harzburgski określający zasady szkolenia menedżerów dla niemieckiej i europejskiej gospodarki. Twórcą tej szkoły, którą do tej pory opuściło ponad 600.000 absolwentów był Reinhard Höhn. Niemiecki prawnik oraz SS – Oberführer. W III Rzeszy pełnił funkcję doradcy prawnego policji i SS oraz był Hauptabteilungsleiterem w strukturach SD (wywiad) a także osobistym doradcą Heinricha Himmlera. Wiele lat ukrywano jego przeszłość podobnie jak wielu zachodnioniemieckich polityków czy przedsiębiorców.
Okrągłe Stoły
Puczyści organizują także szereg „Okrągłych Stołów”, w czasie których omawiane są sprawy związane z działaniami gospodarczo – politycznymi. Jedno z takich spotkań odbyło się w 2012 roku w Dubaju, w którym uczestniczyły elity gospodarcze Zjednoczonych Emiratów Arabskich oraz Szwajcarii i Niemiec. Organizatorem był prywatny bank Sarasin – Alpen, który należy do ważnej szwajcarskiej Safra-Sarasin-Gruppe. Banki szwajcarskie organizują także prelekcje polityków. Bank Sarasin, który przyczyniał się do podatkowych oszustw wobec Niemiec zorganizował w 2012 roku prelekcję polityka SPD Petera Steinbrücka (obecnie Ministra Spraw Zagranicznych Niemiec), za którą otrzymał on 15.000 euro honorarium. Gdy sprawa wyszła na jaw Steinbrück zadeklarował przekazanie tej sumy na cele charytatywne.
Władza nad mediami
Władza nad mediami jest zdaniem Rotha bardzo ważnym elementem cichego puczu elit gospodarczych i politycznych w Europie. Na przykładzie Niemiec i Szwajcarii przedstawia on mechanizmy rządzące kształtowaniem opinii publicznej pod kątem korzyści dla tych elit . Opisuje bardzo dokładnie jeden z „Biznesowych Okrągłych Stołów”, Entrepreneurs Roundtable działający w Szwajcarii oraz Niemczech. O tej grupie spotykającej się 7-8 razy w miesiącu jeszcze nikt do tej pory nie pisał w niemieckich mediach. W jej „okrągłostołowych” obradach biorą udział bardzo ważni przedstawiciele nie tylko banków czy wielkich koncernów przemysłowych i handlowych ale także mediów. Są to spotkania nieformalne. Tylko jedna osoba z Niemiec odpowiedziała na zapytanie Rotha skierowane w tej sprawie. Był to Martin Blessing z Comerzbanku, który za pośrednictwem działu prasowego stwierdził: „O tym nie możemy rozmawiać”.
Szwajcaria – centrum nie tylko biznesowe
Media działające w Szwajcarii mają swoje oddziały i interesy biznesowe w całej Europie, także w Polsce. Najważniejszym z nich jest zdaniem Rotha grupa Ringier znana w Niemczech jako Ringier – Axlel Springer Media (m.in.BILD i Die Welt), która istnieje także od 1994 roku w Polsce i jest wydawcą m.in. takich tytułów jak: „Newsweek”, „Forbes” czy „Fakt”. Ważną osobą w „Okrągłym Stole” Entrepreneurs Roundtable jest Martin Kall, były szef szwajcarskiego Ringier Europa jednocześnie szef rady nadzorczej Grupy Medialnej Funke, jednego z największych konglomeratów mediowych w Niemczech. Dla krytycznego dziennikarstwa w Niemczech Grupa Funke jest przykładem niszczenia jakości dziennikarstwa poprzez naciski na dziennikarzy a Niemiecki Związek Dziennikarzy dał temu wyraz poprzez oskarżenie Grupy Funke przed sądem. Poza Kallem tym „Okrągłym Stole” działa także Marc Walder, prezes Ringier -Group oraz Ralph Büchi, szwajcarski „Menedżer Mediów 2008”. Jest on prezesem Axel Springer Szwajcaria i prezydentem Axel Springer International.
„Menedżer Mediów 2008” w Szwajcarii i „Hiena Roku 2013” w Polsce
Ralph Büchi otrzymał „nagrodę” SDP w Warszawie za 2013 rok. Była to „Hiena Roku” za przykład niedopuszczalnego i kreującego mechanizm autocenzury ingerowania wydawcy w niezależność redakcji i dziennikarza towarzyszący publikacji pt. „Kadisz za milion dolarów”. Poza nim członkami tej struktury są Martin Spieler, redaktor naczelny „Sontags Zeitung” , prowadzący w niej rubrykę „Doradca w inwestowaniu pieniędzy” oraz Roger Köppler, właściciel konserwatywnego „Weltwoche”. Do czasu gdy przeją on ten tytuł, gazeta była krytycznym medium. Pracował wcześniej w springerowskim Die Welt. Obecnie jest także wiceprezydentem Związku Szwajcarskich Mediów i od 1991 roku członkiem Rady Nadzorczej TAMEDIA, bardzo ważnego koncernu medialnego. Oni zdaniem Rotha działają na rzecz rozpowszechniania neorliberalnych idei ograniczając jak to możliwe krytyczne poglądy i analizy w mediach. Roger Köppler był jednym z twórców Entrepreneurs Roundtable Deutschland w Berlinie. Działają w nim m.in.: Helmut Kohl, Szef Axel -Springer Mathias Döpfner czy burmistrz Berlina Klaus Wowereit ale także przedstawiciele Lufthansy, Mercedesa, banku Morgan Stanley, członek zarządu Deutsche Bank i zarządów Metro ( sieci Media – Markt i Real), prezes zarządu Thyssen Krupp (wielki koncern stalowy), członkowie zarządów koncernów z branży farmaceutycznej od BASF przez Böhringer-Ingelheim do Merck-a. Do młodych „sieciowców” należy przede wszystkim młody i dynamiczny prezes zarządu SAT1-Pro Sieben oraz Kai Diekmann z imperium Springera. Ważną osobistością tego niemieckiego „Okrągłego Stołu” jest wspomniany wcześniej Martin Blessing, bankier, prezes zarządu Commerzbanku. Jego dziadek był w latach 1958 – 1969 członkiem zarządu Bundesbanku a ojciec członkiem zarządu Deutsche Bank. Jego żona jest także bankierem i pracuje na wysokim stanowisku w Goldman Sachs we Frankfurcie nad Menem. Roth przytacza wypowiedź jednego z profesorów Uniwersytetu w Amsterdamie, który opisuje grupę 16 osób w Europie zarządzającą siecią tzw. „wielkiego Biznesu”. Profesor ten mówi m.in. „Ta mała elita 16 osób obejmuje połowę połączeń biznesowych między najważniejszymi przedsiębiorcami w Europie. Zasiadają oni razem w 67 różnych radach nadzorczych i kształtują zarządy w 216 wielkich firmach.” Także w wielkich koncernach mediowych mających w swym zasięgu prasę , TV, Radio i internet.
fot. Copyright © Cyril Schirmbeck
Źródło: REGION Europa 1/2014